Het is 6 april. Verbijsterd hoor ik in Terzake. “Wie besmet is en geen zware symptomen heeft, willen we aan het werk houden”. Ongeloof in de ogen van journaliste Annelies Beck : “Ook in de rust- en verzorgingstehuizen met risicopatiënten?”.
Het begint te tollen in mijn hoofd … Ik neem de telefoon en bel met een kameraad die werkt als zorgkundige/begeleider in een home voor mensen met een zware fysieke en mentale handicap.
Ook op zijn werk moet er zuinig omgesprongen worden met chirurgische maskers, handschoenen en ontsmettingsgel. Het personeel mag het masker alleen opzetten tijdens direct contact met de bewoners, tijdens het helpen bij het toilet, het wassen,… Anders beter niet, want “mensen met een mentale beperking zijn bang van maskers, ze kunnen dit niet plaatsen en we willen hen toch niet verontrusten ...”.
Het is 6 april. Verbijsterd hoor ik in Terzake. “Wie besmet is en geen zware symptomen heeft, willen we aan het werk houden”. Ongeloof in de ogen van journaliste Annelies Beck : “Ook in de rust- en verzorgingstehuizen met risicopatiënten?”.
Het begint te tollen in mijn hoofd. Ik neem de telefoon en bel met een kameraad die werkt als zorgkundige/begeleider in een home voor mensen met een zware fysieke en mentale handicap.
Ook op zijn werk moet er zuinig omgesprongen worden met chirurgische maskers, handschoenen en ontsmettingsgel. Het personeel mag het masker alleen opzetten tijdens direct contact met de bewoners, tijdens het helpen bij het toilet, het wassen, … Anders beter niet, want “mensen met een mentale beperking zijn bang van maskers, ze kunnen dit niet plaatsen en we willen hen toch niet verontrusten ...”.
Voorlopig nog geen Corona in de instelling. Maar zeker zijn ze niet gewoon omdat niemand wordt getest. Mocht er een Corona-uitbraak komen, wordt er geadviseerd om de besmette gasten te isoleren op hun kamer en ze daar te verzorgen. Een paar bewoners hebben enig besef van wat er gebeurt en zijn bang van hun verzorgers, van hun begeleiders. “Wij zitten al weken opgesloten, wij kunnen geen Corona doorgeven aan elkaar, maar de verzorgers lopen hier binnen en buiten en die kunnen ons wel besmetten en dan worden wij ziek of misschien wel erger”. Mijn vriend probeert gerust te stellen dat besmet personeel op non-actief wordt gezet.
Precies dát wil men nu loslaten: besmet personeel moet blijven werken. We horen al weken de noodkreten uit de zorgsector om voldoende en afdoend beschermingsmateriaal en meer personeel te voorzien. Regeringen hebben jarenlang bewust bespaard op materiaal en personeel en zo de hele zorgsector ontwricht. Nochtans trekken deze mensen al evenveel jaren aan de alarmbel. En nu wil men de verantwoordelijkheid rond personeelstekort ook nog afschuiven op het personeel zelf.
Op geen enkel moment wordt nu gedacht aan de morele en psychologische impact die deze beslissing zal hebben op onze helden: Stoppen ze met werken als ze positief testen maar geen symptomen vertonen, dan hebben ze het gevoel dat ze hun collega’s, patiënten en bewoners in de steek laten, dat ze niet solidair zijn. Blijven zij die besmet zijn werken, dan zullen ze nadien moeten leven met het besef dat ze kwetsbare mensen mogelijks besmet hebben en sommigen hiermee de dood hebben ingejaagd.
Hoeveel zorgverleners zullen straks na de Corona-crisis opgezadeld zitten met een schuldgevoel naar collega’s, bewoners en de familie van patiënten en bewoners? Hoeveel van hen zullen worstelen met de vraag: “Zou het door mij komen dat …? Ik had nochtans het beste met hen voor en iemand moest toch voor hen zorgen ...”
Zij zullen met deze gewetensvragen moeten verder leven. Laat ons hopen dat wie dan in gewetensnood komt en psychische hulp zoekt dan niet terechtkomt op een ellenlange wachtlijst in de geestelijke gezondheidszorg waar men net een besparingsronde heeft gehouden. Of zoals onze kameraad besloot op het einde van ons gesprek: “Ik ben een zorgverlener en ik sta in de frontlinie. Ik wil mensen helpen, hen niet besmetten. Ik zal hiermee moeten leven nadien en ik weet dat ik dit niet zal kunnen …”
En verder, regent het straks ook klachten vanwege familieleden omdat hulpverleners besmet zijn blijven werken en daardoor hun patiënten/bewoners in gevaar gebracht hebben? In Luik is er alleszins al een eerste klacht gemeld ...
Deze crisis legt pijnlijk bloot dat het kapitalistisch systeem niet werkt, dat de besparingsrondes de gezondheidszorg en onze sociale zekerheid op de rand van de afgrond hebben gebracht. Om dat wanbeleid enigszins recht te trekken worden nu potentieel besmette mensen de werkvloer opgeduwd om de meest kwetsbaren te verzorgen. Wie bedenkt zoiets? Besparingspolitici die zichzelf veilig schuilhouden ergens achter een bureau, ver van de frontlinie.
Dit mogen we echt niet toelaten! We gaan straks klaar moeten staan en verder strijden om komaf te maken met dit kapitalistisch systeem dat geen zier geeft om de gezondheid van de werkende klasse, dat alleen denkt aan de winsten van een kleine elite. We moeten vertrekken van de gezondheid en de noden van de mensen. En alleen echt socialisme kan dan een uitweg bieden.
