getuigenis uit Ensival

De auto volgeladen met TV, DVD-speler, een oven, een naaimachine,mooie, haast nieuwe kledij, speelgoed, hygiënische producten, juweeltjes voor dames, lekkere spaghetti met tomaten/groentensaus en solidariteit. We gingen zoals altijd langs bij PTB Verviers voor een briefing en om de spaghetti op te warmen. Daar hoorden we het verhaal van een gezin dat alle meubelen die ze na de ramp hadden gekregen, moest verwijderen omdat het huis overspoeld was door ongedierte dat de ratten en muizen binnenbrachten in hun huis. Of we na onze tour in Ensival eventjes kinderbedjes konden brengen... Slik. Het meisje dat we vorige keer al zagen bij PTB vertelde ons dat ze thuis met 13 zijn, waaronder een zusje dat zwaar fysiek gehandicapt is. We doen de auto open om te kijken of er iets tussen zit dat ze kan gebruiken. " Oh jullie hebben een TV mee, als jullie er nog eens eentje kunnen vinden, zou dat fijn zijn voor mijn zusje die nooit naar buiten kan. Mag ik een jas nemen?" De kledij wordt uit de auto gehaald zodat ze kan nemen wat ze nodig hebben, ook voor de zusjes en de broertjes. We noteren haar adres en rijden naar haar ouders waar we de TV, DVD-speler, de oven en de kleding gaan afgeven.

Veel merci's later horen we dat de huiseigenaar hen heeft laten weten dat ze binnen een maand de woning moeten verlaten... op de vraag waar ze naartoe gaan, of ze een alternatief kregen aangeboden, wordt schouderophalend gereageerd: ze weten niet waar naar toe, nog niemand bood een alternatief en zelf hebben ze nog niets gevonden. De stadsdiensten laten niets van zich horen.. We vertrekken onthutst... Dit moeten we zeker melden aan PTB als we terugkeren.... Op naar een andere straat in Ensival waar we elke week komen en de bewoners reeds goed kennen. Het valt ons op dat het vuilnis van de vorige weken er nog altijd hetzelfde bij ligt. De gevraagde hygiënische spullen en kledij afgeven. Vragen of de verzekeringsexpert al is langs geweest. "Nee, nog niemand gezien. Die hebben het druk... wij wachten nog af... Dank jullie wel dat jullie er naar vragen. We krijgen het moeilijk om de moed erin te houden. We zijn bang voor de winter, hoe moeten we onze huizen droog krijgen en verwarmen als het koud wordt? Kunnen jullie aan elektrische verwarmingen geraken? Hebben jullie soms een stofzuiger voor het gezin met 3 kinderen verder in de straat? Of hebben jullie soms een kookvuur op elektriciteit?" We beloven ons best te doen. Eten hebben ze niet nodig, zij wonen dicht bij de plaats waar het leger en het Rode Kruis hun tent heeft opgeslagen en kunnen daar een maaltijd krijgen.Een warme knuffel, een "bon courage en à bientôt." We gaan naar de volgende plaats.

Dit is een sociale wijk. Hier kolkte het water binnen tot tegen de plafonds, alles meesleurend wat er binnen stond. Tot onze opluchting zien we dat de kapotte ramen eindelijk zijn vervangen. Oef, dat gevaar is geweken. De bewoners zitten ons al op te wachten en we worden hartelijk onthaald. Eerst een warme knuffel, een koffie en dan vertellen over Manifiesta waar de kleindochter een ontroerende toespraak hield bij de drink voor de vrijwilligers. Samen bekijken we het filmpje dat ze hier van hebben gemaakt. We waren toen allemaal "gepakt". We eten inmiddels samen,het lijkt wel een familiediner. Hier is de verzekeringsexpert van de sociale huurmaatschappij wel al langs geweest, samen met een ambtenaar. Op de vraag van de bewoners of ze vloeren in de living kunnen krijgen ipv balatum wordt nee gezegd, andere vragen worden niet beantwoordt.

Een bewoonster laat fier foto's zien op haar GSM van haar mooie spullen die ze had, hoe mooi het bij haar was ingericht. Ze woonde er nog niet zo lang en alles was nieuw. Nu is ze alles kwijt, De spullen die ze krijgt lijken in de verste verte niet op de mooie moderne meubels die zij eerst had. De verzekering heeft al laten weten dat ze zeker niet het hele bedrag voor de geleden schade zal krijgen, misschien een derde. " Er is veel schade bij veel mensen en we kunnen niet alles terug betalen." klinkt het van de kant van de verzekeringen. De bewoonster zegt: " Dat is toch niet eerlijk, wij hebben altijd de verzekeringspremie betaald, ook voor de inboedel. Hoe moeten wij nu verder? Er is toch ook een rampenfonds, kunnen wij daar niet terecht?" Gelijk heeft ze en we beloven het door te geven aan de kameraad in Verviers die sociaal werker is.
Een andere bewoonster vertrekt, ze heeft nog veel werk... Even later zien we haar plastieken potten, waspoeder, wasverzachter en een handborstel buiten brengen. We vragen wat ze gaat doen. " Wassen" zegt ze. Haar schoondochter is 7 maanden zwanger en heeft kleine kinderen. Zij doet de was met de hand, de wasmachine is ook weggespoeld, net zoals bij iedereen. Er ligt een hele berg wasgoed klaar. "Binnen 2 dagen heb ik alles gewassen... maar het is zo moeilijk..." Slik...
We drinken de lekkere marokkaanse thee en koeken die ons worden aangeboden en noteren dat we een bestelwagen moeten hebben volgende keer voor een wasmachine en een elektrisch kookvuur met oven. Dan kunnen ze elkaar helpen om te wassen en om te koken. We halen de overgebleven spullen uit de auto die ze solidair onder elkaar verdelen... We spreken af op maandag 20/9, werpen kushandjes terug naar de baby op de arm van de mama en nemen hartelijk afscheid. We worden uitgewuifd door iedereen en een "merci a tous et à la prochaine" zindert na in onze oren...

Zo keren we terug naar het PTB lokaal in Verviers. Het kinderbedje is intussen al ter plaatse gebracht door kameraden van het solidariteam uit Oost-Vlaanderen, die vanavond soep rondbrengen in Verviers. We geven onze ervaringen door aan Viviane,de verantwoordelijke ter plaatse. Ook zij werd getroffen door de overstroming en zij is al vanaf het eerste uur paraat in het lokaal, zij opent het lokaal als eerste en sluit het als laatste terug af. Wat een kameraad, Respect. Ook voor al die vrijwilligers die blijven terugkomen die een luisterend oor bieden, warme soep brengen, puin ruimen, helpen waar kan, met respect, van de ene mens voor de andere. Solidariteit is de tederheid der volkeren...